"DE SPECIALIST"
Graag neem ik u dit keer mee naar meerdere momenten uit mijn verleden en graag geef ik ook correcte uitleg over specialisten in de diergeneeskunde deze keer.
Dat er nood is aan specialistische zorg is een waarneembare trend zowel vanuit het beroep zelf als vanuit de eigenaar, die gewapend met kennis van het Web, literatuur, televisie en eigen ervaring veel beter op de hoogte is van wat kan en zijn verwachtingen daarop dan ook afstelt.
Op een zomeravond werd ik geconsulteerd door een dame van goeden huize. Ze had Brutus meegebracht: haar drie jaar oude Engelse Bull, die " wit schuim braakte, te pas en te onpas meneer", waarbij het duidelijk was dat de nadruk lag op te onpas en ik me afvroeg wanneer te pas zou betekenen in dit geval ?
Nu ja, mevrouw woonde achter ons hoekje en kwam eigenlijk maar langs omdat ‘haar' specialist in bulldoggen nu even met vakantie was. Er werd me gezegd dat ik een spuitje moest geven tegen ‘de verkoudheid'." En niet teveel hé meneer, want gij kent Bulldoggen niegoe hé, die kunnen nieveel hebben zenne".
Het triggert telkens weer een rood lampje, zo'n opmerking. Ten eerste omdat ik zelf specialist ben en dus van mezelf vermoed dat ik toch wel wat ken en weet en ten tweede omdat de irritatie blijft bestaan steeds weer geconfronteerd te worden met onjuiste informatie over wat een specialist is.
Ik legde mevrouw uit dat het braken van Brutus het gevolg was van een te lang gehemelte, een probleem met ademen dus en irritatie in de keel en zo slijmproductie en schuimbraken. Ik suggereerde voorzichtig wat verder onderzoek.
Mevrouw bekeek me alsof ik net geland was vanop Mars en duidelijk ook daarvan een oneigenlijk type wezen was, dat ze nog nooit had gezien en waarvan ze zo snel mogelijk wou verlost zijn. Hoe kon ik zo onwetend zijn om zelfs een "verkoudheid" nog niet te herkennen?
Deze blik was ook het teken voor overgave! Ik weet dan dat ik op mijn rug moet gaan liggen naar het plafond moet staren, mijn verstand op nul moest zetten en denken aan de vakantie die ik zal krijgen binnenkort. Ik weet dat ik op automatische piloot moet werken, naar de kast moet gaan, een spuitje met whatever moet vullen en dat in de bil van Brutus moet prikken zonder pijn te doen, om tenslotte de magische woorden te moeten uitspreken:" voila Mevrouw ‘t zal rap beter zijn".
Consult accompli en mevrouw naar huis en wachtend op de specialist van bulldoggen om dan te verhalen hoe blij ze is dat hij terug is van vakantie.
Nog geen week later werd ik geconfronteerd met een Duitse dog die zonder twijfel mee kon doen aan de World record series hoog op de poten. Ranger heette hij, niet Giraf.
Ranger mankte duidelijk op een voorpoot, blijkbaar al lang en ging daarvoor, blijkbaar al vaak, naar de grote specialist Duitse doggen. Het betrof een spierscheur zo bleek, een moeilijke aanhoorde ik, een taaie, één die met alle pillen van de wereld niet wou genezen. ‘t Zijn flutpillen meneer, sprak Papa Ranger, da werkt voor prulwoefkes, maar zo nen beer lijk onze Ranger daar kan dat medicament niet aan tippen.
Eigenlijk kwam Ranger bij ons enkel maar langs voor een gezondheidscertificaat want hij vertrok mee op reis. Voor dat soort dingen kwam hij natuurlijk naar de kliniek in de buurt want als het iets ernstig was, ging hij vanzelfsprekend naar de specialist, van Duitse Doggen te verstaan. Die wist hoe dat zat met die honden, meneer. Dat Ranger al 6 maand ziek was, een dikke pols had die sterk verdacht was van een beentumor die nog steeds niet was gediagnosticeerd en nauwelijks op zijn poot steunde waren geen argumenten om te twijfelen aan de waarde van de specialistische Doggen dokter. Het waren de flauwe medicijnen, van prot- firma's natuurlijk, die geen echt goei dingen maken meneer, want dan verkopen ze niks meer hé, dan genezen de beestjes meneer, zo logisch als pompwater hé, wat een wereld meneer, wat een wereld.
Om met de deur in huis te vallen: er bestaan geen specialisten voor bepaalde rassen van honden. Zoals er ook geen specialisten bestaan voor Roemenen of Luxemburgers. Dierenarts specialisten zijn, zoals in de humane geneeskunde ingedeeld volgens vakgebeiden: bvb, anesthesie, beeldvorming, dermatologie, etc.
Ze zijn ook, zoals in de humane geneeskunde, houder van een specialistisch diploma, dat werd verkregen door 4 jaren extra studie na het behalen van het diploma dierenarts, en het slagen in een aartsmoeilijk examen. Dit diploma is Europees van aard en wordt benoemd met de titel Diplomacy of Diplomat (zie European Board of Veterinary Specialisation op de site: www.ebvs.be). Een specialist herken je dan ook omdat hij Dipl. achter zijn naam zet en daarna ECV , zijnde European College of Veterinary (Dipl. ECV dus) en daarna zijn specialisme, bvb S = Surgery , IM = Internal medicine, etc)
Tijdens de specialistische opleiding dient ook onderzoek te worden verricht wat dan dient te resulteren in publicaties in toonaangevende tijdschriften.
De toelating voor het examen, na de jarenlange studie, is reeds een hele prestatie, want dit vergt een tijdrovende en kostbare periode voor mensen die in de private praktijk werken. De meesten nemen vaak een half jaar vrij uit de praktijk om full time te studeren als voorbereiding van het examen . Zelfs dan is er maar een succes percentage van 50% en dus zal ongeveer de helft van de deelnemers een deel van het examen nogmaals moeten afleggen. Het is echt aartsmoeilijk.
Heel andere koek dus dan specialist genoemd worden omdat je enkele bijscholingen volgde of wat vaker een of andere ziekte ziet.
De specialist is bij ons slecht bekend bij de eigenaar die meestal geen onderscheid kan maken tussen een diplomate en dus echte specialist en de dierenarts die zichzelf afficheert als chirurg, dermatoloog, radioloog, etc.
Vaak denkt de eigenaar dat een dierenarts zich gespecialiseerd heeft in een of ander ras of dat in een dierenkliniek automatisch alle dierenartsen specialist zijn.Dit is dus niet zo. Men denkt ook dat wat er op naamkaartjes of op gevelplaten staat als activiteit (bvb. chirurgie, radiologie, dermatologie) meteen ook betekent dat er een specialist voor aanwezig is. Allemaal mis dus.
Hopelijk heeft dit artikeltje wat licht geworpen op een facet van ons beroep waar veel verwarring over bestaat en ook veel onwetendheid.
Dr Luc Janssens, Diplomate European college Veterinary Surgery (Dipl. ECVS)